Column: Balans
"Balans, alles draait om balans tussen werk en privé!" Een veel gehoord advies, wat vast bekend klinkt in de oren van 'de werkende moeder'. Om gelijk een wellicht opkomende discussie te voorkomen; Nee, hiermee wil ik absoluut niet zeggen dat de zogenaamde 'thuis-blijf-moeder' hier geen last van heeft. Maar omdat ik zelf in de eerste categorie val, spreek ik nu namens de werkende moeders.
Zoals na elke zomervakantie, waar rust en vooral niks moeten de boventoon voerden, zeg ik tegen mezelf dat ik het vanaf nu anders ga doen: Scherpere grenzen; meer me-time; balans zoeken, vinden en vooral behouden. Want, hoe ga je om met de eeuwigdurende spagaat van én er volledig voor willen gaan als je aan het werk bent én er volledig willen zijn voor je gezin als je thuis bent? In de praktijk is dit toch een stuk lastiger dan dat het klinkt als ik het mezelf voorneem.
Want net als ik goed bezig ben in mijn job in Rotterdam, ik daar zit als hardwerkende medewerker en niet als 'moeder van', ik volledig gefocust ben op mijn taken daar, gebeurt het wel eens dat ik een telefoontje of berichtje vanuit het thuisfront krijg, waardoor ik in één klap gedesoriënteerd ben. Ik kan mij dan niet meer voor de volle honderd procent richten op de cliënt waar ik op dat moment mee bezig ben, omdat mijn gedachten zijn bij mijn eigen gezinnetje, waarvan er een met buikpijn uit school is gekomen, of waarvan de ander op de fiets van Middelharnis naar Oude-Tonge moet, terwijl het keihard regent en onweert. En dan komt dat schuldgevoel, het vast voor velen herkenbare schuldgevoel. Schuldgevoel naar de cliënten van dat moment, omdat ik vind dat zij mijn onverdeelde aandacht verdienen en ik die dus niet meer kan geven. Maar vooral schuldgevoel naar thuis, want ben ik een erg slechte moeder als ik er niet áltijd ben? Moet ik mezelf de stempel ‘ontaard' opplakken, omdat ik er voor heb gekozen te blijven werken?
Het komt dan wel eens voor dat ik aan het werk ben, terwijl eigenlijk heel mijn gevoel schreeuwt dat ik thuis wil zijn. En als ik dan naar huis rijd, gebeurt het dan toch wel eens dat er stiekem een werkcasus mee reist in m'n kofferbak en het me niet altijd lukt om deze op de Haringvlietbrug eruit te gooien. En dan komt het voor, dat als ik thuiskom, waar ik heel de dag naar gesnakt heb, ik dan niet volledig de aandacht heb bij mijn gezin, wat resulteert in die o zo leuke cirkel; dan voel ik me wederom schuldig.
Vervolgens komt er een dag dat ik niet hoef te werken, dat ik heerlijk heel de dag thuis kan zijn, dat ik me niet schuldig hoef te voelen naar mijn dochters, want mama is gewoon thuis. Een dag waarop ik heen en weer fiets naar school met de jongste, waarop ik de rotzooi en was van de werkdagen moet ruimen, boodschappen moet doen, moet stofzuigen en schoonmaken, bedden moet verschonen, huisdieren moet verzorgen, lunchpakketjes voor de volgende dag moet maken, eten klaar moet zetten, afspraken moet regelen met tandarts, dokter en orthodontist, kadootjes aan moet schaffen voor verjaardagen, een oudergesprek en ouderavond in moet plannen, een complete choreografie van mijn sportles (die ik op de plaatselijke sportschool geef) in mijn hoofd moet proppen en... o ja, natuurlijk de door mijzelf opgelegde me-time, wat inhoudt dat ik moet hardlopen, lezen, sporten, nog een beetje lezen, fotoboek moet maken, column moet schrijven, nog een stukje lezen en moet wandelen met de hond. Tot ik tot mijn schrik besef dat ook mijn dag thuis bestaat uit wel heel veel 'moeten' in plaats van 'willen'. En daarnaast moét ik vooral overal over nadenken, want anders vergeet de één haar blokfluit mee te nemen naar school, of is de ander haar vest nog niet droog op het moment dat ze hem nodig heeft. En op hoogtijdagen vergeet ik zelfs afspraken die drie dubbel dik op de kalender staan.
Als ik dan na zo'n dag, heel vermoeid, de strijd toch weer aan ga met mijn jongste, omdat zij besluit de dag te eindigen met haar hakken in het zand, durf ik te denken; "Gelukkig mag ik morgen weer gaan werken". En wat denk ik als ik de volgende dag het eiland weer af rijd: "Vanaf nu ga ik het anders doen!".
Door Priscilla Looij
Zaterdag 19 september 2015