Column: Flakkeeënaar
Na mijn middelbare schooltijd, ging ik een vervolgopleiding doen in 'de grote stad'. Als naïef, blond jong meisje van het boerenland, stapte ik elke ochtend in de bus die mij bracht in een wereld die toch wel wat verschilde van de wereld waar ik was opgegroeid. Ik sloot vriendschappen met mensen met andere achtergronden, uit andere culturen en met een andere kijk op de wereld en gefascineerd probeerde ik hun, soms toch wat andere, invulling van normen en waarden te begrijpen.
Na deze opleiding vond ik werk in diezelfde stad en genoot van het jachtige leven, alle verschillen en de hoge tolerantiegraad onder de mensen die ik leerde kennen. (En waar ik tot mijn grote schrik erachter kwam dat woorden als 'schutteldoek' en 'raemliest' geen echte woorden waren…)
Na een kleine zijstap in de arbeidswereld hier op het eiland (waar ik toch mijn draai niet kon vinden en alle uitdaging miste) werk ik al die jaren later nog steeds in de grote stad. Blond ben ik nog steeds, zo jong niet meer. En na jaren werkzaam als ambulant werker, waarbij ik achter de voordeur van de mensen kom, ben ik mijn naïviteit ook kwijt geraakt… Nog steeds geniet ik van het werken in de stad, het uitzicht is mooi vanaf mijn fietsje over de Erasmus en nog steeds vind ik uitdaging bij de verschillende culturen en mensen die mij toelaten in hun leven.
Maar als ik dan vanuit de stad richting het eiland rijd, over de Haringvlietbrug waar het zonnetje op het water schittert, waar de wilde paarden staan te grazen bij het Hellegatsplein… Als de open vlaktes steeds weidser worden, waar de tulpenvelden nu zorgen voor vele kleuren… Als ik dan linksaf de Oostdijk bij mijn dorpje afsla, het dorpje waar ik ben geboren, als de zon tussen de bomen door schijnt, ik de meerkoetjes tussen het riet zie wroeten, als ik de schapen op het dijkje zie staan… Dan komt er een rust over mij heen en voel ik mij goed, weer één geheel en kan ik bijna alle ellende die ik die dag gezien heb vergeten. En dan weet ik: dit eiland is het voor mij, altijd al geweest en zal het altijd blijven. Wat ben ik blij een Flakkeeënaar te zijn… Hier hoor ik thuis!
Door Priscilla Looij
Vrijdag 29 april 2016
