Het is eindelijk zover, de tijd van vakantie, de tijd van tijd voor elkaar, de tijd van luieren bij het zwembad tot pittige klimtochten in de bergen. De tijd dat wij ons mooie Flakkeese vlakke eiland voor drie weken gaan inruilen voor het prachtige berglandschap van Noord Italië, zoals we al jaren gewend zijn. Een heerlijke tijd waar we met z’n vieren al lang reikhalzend naar uit kijken.

Al weken fantaseren mijn acht jaar oude dochter Chloë en ik, ’s avonds bij het naar bed brengen, over het zwembad, het prachtige Lago Maggiore en over alle ijsjes en pizza’s die we gaan eten…Maar voor deze heerlijke tijd is aangebroken is het eerst tijd voor vakantie stress! Ik heb daar elk jaar toch wel een beetje last van; de dagen voor vertrek schieten er constant zaken door mijn hoofd die ik nog moet doen, die ik nog moet aanschaffen en dingen die ik vooral niet mag vergeten. Door heel het huis liggen briefjes met onleesbare krabbels van spulletjes die mee moeten, zodat ook daar totaal geen duidelijke lijn meer in te ontdekken valt. Weken van te voren ga ik al boodschappen verzamelen zodat, naast alle briefjes die door het huis slingeren, ook overal heen wat boodschappen liggen. Uiteindelijk blijk ik vier keer dezelfde dingen te hebben aangeschaft en moet ik alle tasjes drie keer opnieuw bekijken omdat ik bij het derde tasje alweer ben vergeten wat er in het eerste zat.

Dan elk jaar de terugkerende discussie met Chloë omdat zij het liefst minimaal acht knuffels mee wil nemen en dat dit toch echt niet gaat passen. En daarnaast wordt mijn twaalf jarige dochter Kyara wel steeds zelfstandiger, maar wordt het daarentegen ook een puntje van gesprek welke kleren ze wel en welke ze juist niet mee moet nemen. Ze heeft tenslotte ook maar één tas tot haar beschikking.

En hoewel ik me zeker bewust ben van mijn ietwat zenuwachtige gedrag deze laatste dagen, dacht ik dat ik het altijd redelijk onder controle had… Totdat ik aan het eind van mijn allerlaatste werkdag de meiden bij oma ga halen waar zij gelogeerd hebben en zij me verteld dat Kyara haar opdracht heeft gegeven alle kleren maar alvast te wassen, 'zodat mama daar niet gestrest over kan raken'. En als Chloë dan heel trots een zelf gemaakt verhaaltje laat lezen, waarin ze beschrijft dat we op vakantie gaan en dat 'mama dan altijd heel veel stress heeft', besef ik dat ik toch niet alles kan verbergen voor mijn meiden.

Maar als we dan uiteindelijk over Hellegatsplein het eiland verlaten en ik nog een laatste blik werp op het mooie stukje natuur en de wilde paarden die er staan, ben ik weer de rust zelve…

Door Priscilla Looij